Η εκφυλιστική σκολίωση απαντάται συνήθως σε ηλικία μεγαλύτερη των 60 ετών. Διαφέρει από την ιδιοπαθή σκολίωση που αντιμετωπίζουμε σε νεότερες ηλικίες ως προς την κλινική και την ακτινολογική εικόνα.Στην εκφυλιστική σκολίωση έχουμε μία αποδιοργάνωση των σταθεροποιητικών στοιχείων της σπονδυλικής στήλης λόγω της αρθρίτιδας και της ηλικιακής εκφύλισης και μία απόκλιση κυρίως στον μετωπιαίο άξονα με συχνή πλαγιολίσθηση. Αντίθετα στη νεανική ιδιοπαθή σκολίωση έχουμε μία τρισδιάστατη παραμόρφωση με χαρακτηριστική στροφή των σπονδύλων χωρίς εκφυλιστικές αλλοιώσεις.
Ο ασθενής προσέρχεται στο γιατρό για τον πόνο στη μέση (οσφυαλγία) που συχνά είναι χρόνιος λόγω της σπονδυλικής αστάθειας. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις έχουμε σπονδυλική στένωση με συμπτώματα διαλείπουσας χωλότητας από τα κάτω άκρα, δηλαδή συχνές στάσεις κατά τη βάδιση. Μπορεί επίσης να έχουμε έντονη ριζίτιδα, δηλαδή πόνο στο πόδι λόγω πίεσης νεύρου, ο οποίος στην περίπτωση της εκφυλιστικής σκολίωσης είναι ιδιαίτερα επίμονος και δεν ανταποκρίνεται εύκολα στη συντηρητική αγωγή.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η θεραπεία είναι συντηρητική με φαρμακευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία, θεραπευτικές ασκήσεις και τοπικές εγχύσεις (ενέσεις) φαρμάκων. Η χρήση του κηδεμόνα, (της ζώνης οσφύος), βοηθάει λόγω της στήριξης στις εξάρσεις του πόνου.
Σε σοβαρότερες περιπτώσεις έντονης οσφυαλγίας με πόνο και αδυναμία των κάτω άκρων, χρειάζεται χειρουργική αντιμετώπιση με ευρεία αποσυμπίεση και σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης με σπονδυλοδεσία η οποία έχει καλά αποτελέσματα, αλλά θα πρέπει να είναι όσο γίνεται περιορισμένης έκτασης.