Ο πόνος στην περιοχή του αγκώνα συχνά περιγράφεται με τον όρο επικονδυλίτιδα. Οι επικόνδυλοι είναι οστικές περιοχές στην έξω και την έσω περιοχή του αγκώνα όπου προσφύονται οι τένοντες του αντιβραχίου. Στην έξω πλευρά βρίσκονται οι τένοντες των μυών που εκτείνουν τον καρπό και τα δάκτυλα, ενώ στη μέσα πλευρά οι τένοντες των μυών που κάμπτουν τον καρπό και τα δάκτυλα.
Επαναλαμβανόμενες κινήσεις με συνεχή έκταση του καρπού προς τα πάνω και ταυτόχρονη στροφή του χεριού προς τα έξω μπορεί να οδηγήσει σε έξω επικονδυλίτιδα, λόγω των μικροτραυματισμών των τενόντων στην πρόσφυσή τους και τη δημιουργία φλεγμονής η οποία μπορεί να είναι οξεία ή, αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά, μπορεί να γίνει χρόνια. Πολλοί επαγγελματίες όπως υδραυλικοί, ελαιοχρωματιστές, οικοδόμοι, ξυλουργοί αλλά και όσοι ασχολούνται με αθλήματα ρακέτας, όπως το τένις (tennis elbow) και το σκουός, αποτελούν κάποιες από τις ομάδες υψηλού κινδύνου.
Αντίθετα, η συνεχής κάμψη του καρπού προς τα κάτω με την ταυτόχρονη στροφή του χεριού προς τα μέσα μπορεί να οδηγήσει σε έσω επικονδυλίτιδα όπως συμβαίνει π.χ. σε άτομα που χρησιμοποιούν φτυάρι, ή σε άτομα που παίζουν γκολφ (golf elbow).
Οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ύστερα από κάποια έντονη καταπόνηση, θα βιώσουν τα συμπτώματα της επικονδυλίτιδας τα οποία είναι έντονος τοπικός πόνος στον αγκώνα, συχνά με αντανάκλαση στο αντιβράχιο, που χειροτερεύει με την κίνηση.
Aφού γίνει η διάγνωση από τον ορθοπαιδικό ιατρό ακολουθεί ο σχεδιασμός της θεραπείας. Αρχικά για την αντιμετώπιση της οξείας φάσης χορηγούνται παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα, παγοθεραπεία, τοπικά αντιφλεγμονώδη (σε αλοιφές, σε μορφή τζελ, ή σε υγρή μορφή) και συστήνεται ανάπαυση.
Για τους επαγγελματίες και τους αθλητές θα πρέπει να γίνει εκ νέου σχεδιασμός των δραστηριοτήτων τους, με προσθήκη διαλειμμάτων, έτσι ώστε οι συνεχείς επαναλαμβανόμενες κινήσεις που προκαλούν την επικονδυλίτιδα να μειώνονται.
Eιδικοί κηδεμόνες, γύρω από τον αγκώνα και η φυσικοθεραπεία βοηθούν στην περαιτέρω μείωση των συμπτωμάτων. Όταν οι υπόλοιπες συντηρητικές μέθοδοι αποτύχουν τοπική έγχυση με παυσίπονες ουσίες βοηθούν. Η τοπική έγχυση με κορτικοστεροειδή πρέπει να είναι περιορισμένη λόγω του κινδύνου της περαιτέρω εκφύλισης.
Οι σύγχρονες βιολογικές θεραπείες, όπως η τοπική έγχυση αυτόλογων αυξητικών παραγόντων που απομονώνονται από το αίμα του ασθενούς (PRP), βοηθούν στη φυσική επούλωση των τενόντων και δίνουν λύση στη χρόνια επικονδυλίτιδα, ελαχιστοποιώντας την ανάγκη χειρουργικής θεραπείας.
